«ΟΙ ΥΨΗΛΕΣ ΑΞΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ»

Το 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών (World Congress Of Ethnic Religions, W.C.E.R.), που είχε θέμα «Οι Υψηλές Αξίες των Προχριστιανικών Παραδόσεων και Θρησκειών», πέρασε πια στην Ιστορία, όχι τόσο ως το μεγαλύτερο έως τώρα πολιτιστικό γεγονός στην Ελλάδα σε ό,τι αφορά τον σεβασμό στις προχριστιανικές παραδόσεις των λαών της γής (αμφιβάλλω άλλωστε αν ποτέ καν έλαβε χώρα σε αυτόν τον τόπο κάτι αντίστοιχο ή παραπλήσιο.), αλλά, κυρίως, ως ένα πέρα για πέρα επιτυχημένο διεθνές συνέδριο, τόσο από πλευράς οργάνωσης όσο και συμμετοχής, που άνοιξε νέες προοπτικές για την ισχυροποίηση των δεσμών στενής φιλίας, κατανόησης, συνεργασίας και αλληλεγγύης των διαφόρων Εθνικών Θρησκειών και Παραδόσεων που ακόμα έχουν την φυσική ή ψυχική δύναμη να αντιστέκονται ενάντια στον οδοστρωτήρα του «μονοθεϊσμού» και της ομογενοποίησης των ανθρώπων.

Αυτό το 7ο κατά σειράν Παγκόσμιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών, που έλαβε χώρα στην Αθήνα, στους πρόποδες του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης, στο Ιωνικό Κέντρο, στις 4, 5, και 6 Ιουνίου, διοργανώθηκε και, το δυσκολότερο, πληρώθηκε εξ ολοκλήρου από το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών (Υ.Σ.Ε.Ε.), της μοναδικής κίνησης Εθνικών που δραστηριοποιείται ουσιαστικά και με συνέχεια και συνέπεια στην χώρα μας και ως εκ τούτου έχει συγκεντρώσει επάνω της το μένος όχι μόνον του πολύμορφου βυζαντινού και θεοκρατικού κατεστημένου, αλλά και ουκ ολίγων γενικώς ειπείν «αρχαιόφιλων», ελληναράδων, ελλαδεμπόρων και λοιπών συγγενών που αισθάνονται προφανώς απειλούμενοι από την όποια σύγκριση ποιοτήτων και μεγεθών. Η οφειλόμενη πάντως σε παρόμοιες εκδηλώσεις οικονομική ενίσχυση από πλευράς αυτού που λέγεται «Υπουργείο Πολιτισμού», φυσικά δεν δόθηκε ποτέ, παρά την τυπικά και ουσιαστικά κανονική αίτηση των οργανωτών, και η δικαιολογία ήταν, όπως και σε άλλες περιπτώσεις «ανεπιθύμητων» ή έστω μη αυλοκολάκων, ότι είχαν εξαντληθεί τα. «σχετικά κονδύλια» (!!!). Προφανώς, οι όποιες πολιτιστικές μη – βυζαντινές εκδηλώσεις πρέπει να γίνονται πριν την. εαρινή ισημερία για να προλάβει κανείς την στοιχειώδη απολαβή των. «σχετικών κονδυλίων» που από ό,τι φαίνεται εξαντλούνται πολύ γρήγορα, διότι έχουμε πολλές λαμαρίνες και σύρματα να εκθέσουμε στις σχετικές «εικαστικές» εκδηλώσεις, όπως και πολλά μοναστήρια να αναπαλαιώσουμε και επιχρυσώσουμε.

Εκτός βεβαίως από την απουσία των κονδυλίων του, το λεγόμενο «Υπουργείο Πολιτισμού» τίμησε αυτό το εξαιρετικό πολιτιστικό γεγονός (41 εν συνόλω ξένοι σύνεδροι από 16 χώρες του κόσμου !) και με την κραυγαλέα απουσία των επικεφαλής του, που αν και προσκλήθηκαν επίσημα και έγκαιρα, δεν καταδέχθηκαν να παραστούν στην έναρξη των εργασιών, στις 4 του Ιουνίου. Δεν ήταν οι μόνοι άλλωστε. Το αυτό έπραξαν και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλος (επικαλεσθείς με έγγραφη απάντησή του φόρτο εργασίας), η εσαεί χαμογελούσα κα Δήμαρχος Αθηναίων, η συμπαθής κα Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων (που και αυτή, προς τιμήν της, μπήκε τουλάχιστον στον κόπο να επικοινωνήσει με την οργανωτική επιτροπή, επικαλεσθείσα επίσης φόρτο εργασίας) και 5 – 6 άλλοι πολιτικοί του θεωρούμενου σαν «γενικώς» προοδευτικού χώρου. «Γιατί τα ‘σκιαζε η φοβέρα και πλάκωνε η σκλαβιά» θα’ γραφε βέβαια ο ποιητής, αλλά επί του προκειμένου τίθεται το εύλογο ερώτημα «ποια φοβέρα» και «ποια σκλαβιά» σε ένα κράτος που θέλει να παριστάνει το σύγχρονο και το ευρωπαϊκό.

Το Συνέδριο ξεκίνησε το πρωί της Παρασκευής 4 Ιουνίου στην γεμάτη αίθουσα του Ιωνικού Κέντρου με χαιρετισμό του προεδρείου, χαιρετισμούς Ελλήνων και ξένων πανεπιστημιακών και δύο εναρκτήριες τελετές. Η πρώτη ήταν επίκληση των Πατρώων Θεών υπό την συνοδεία αρχαιοελληνικής μουσικής από την Ομάδα «Δελφύς» και η δεύτερη μία προσευχή από τον ιερωμένο της αντιπροσωπείας των Σιχ, ο οποίος προσέφερε ως δώρο στους οργανωτές τις Ιερές Γραφές της Θρησκείας του.

Ακολούθησε έως το βράδυ ένας καταιγισμός εξαιρετικών ομιλιών, που, από όσο τουλάχιστον γνωρίζω, θα εκδοθούν σύντομα σε ειδική δίγλωσση μάλιστα έκδοση ως επίσημα πρακτικά του Συνεδρίου. Για λόγους οικονομίας χρόνου θα αναφερθώ εδώ στις πιο ενδιαφέρουσες από αυτές, πάντα κατά την προσωπική άποψη του γράφοντος και δίχως να θέλω να μειώσω τις υπόλοιπες, απλώς αποσκοπώντας να δώσω μία επαρκή γεύση στον αναγνώστη. Σε αυτή την πρώτη ημέρα λοιπόν, οι διάφοροι ομιλητές κατέθεσαν ενδιαφέρουσες θέσεις και ανέπτυξαν σημαντικούς προβληματισμούς επάνω στην αξία και τις δυνατότητες των προχριστιανικών Εθνικών Θρησκειών και Παραδόσεων και πολλοί εξ αυτών καταχειροκροτήθηκαν από τους συνέδρους.

Πρώτος ανέβηκε στο βήμα ο Γιόνας Τρινκούνας, πρόεδρος του W.C.E.R. και πρώτος ιερέας («Κρίβις») της Εθνικής Λιθουανικής Θρησκείας. Η ζωή του φωτισμένου αυτού ανθρώπου υπήρξε δύσκολη, όπως άλλωστε και του υπόδουλου έως πρόσφατα έθνους του. Γεννημένος στις 28.2.1939 στην Κλαϊπέντα της Λιθουανίας, σπούδασε λιθουανική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Βίλνιους (1960 – 1965) και εν συνεχεία Φιλοσοφία. Στο διάστημα 1969 – 1973 εργάσθηκε στο Πανεπιστήμιο του Βίλνιους ως ερευνητικός εταίρος με αντικείμενο την εθνογραφία και την αρχαία λιθουανική θρησκεία, ενώ το 1967 αναβίωσε τους εορτασμούς του Θερινού Ηλιοστασίου (Ράσα) που έγιναν αφορμή για την μετέπειτα ανασυγκρότηση της Εθνικής Θρησκείας. Οι τελευταίες του δραστηριότητες τον έθεσαν υπό το στόχαστρο της περιβόητης Κα-Γκε-Μπε και τελικά το 1973 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο και του απαγορεύθηκε κάθε διδακτική ή ερευνητική δραστηριότητα. Επί 15 έτη (1973 – 1988) εργάσθηκε αναγκαστικά σε περιστασιακές εργασίες, έως την απελευθέρωση της Λιθουανίας που του επέτρεψε να επιστρέψει στην έρευνα (στο Ινστιτούτο Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας) και την πολιτιστική δράση. Από το 1990 έως το 1993 υπήρξε Διευθυντής του Τμήματος Εθνικού Πολιτισμού του Λιθουανικού Υπουργείου Πολιτισμού. Η μεγάλη όμως στιγμή της δικαίωσης για τον Τρινκούνας ήλθε στις 19 Οκτωβρίου 2002, όταν στον λόφο του εθνικού Δούκα Γκεντιμίνας, ήρωα των Λιθουανών του 14ου αιώνα, στην πρωτεύουσα της χώρας Βίλνιους, έγινε παρουσία κυβερνητικών εκπροσώπων και βουλευτών, η λαμπρή τελετή ανάδειξης του πρώτου «Κρίβις» μετά την προ 600 ετών επικράτηση των χριστιανών. Ο Τρινκούνας ορκίστηκε να υπηρετεί τους προγονικούς Θεούς και έλαβε τα ηλιακά σύμβολα της Εθνικής ιερωσύνης («Krivule») από το χέρι του Αλγκιμάντας Ιντριούνας, του γηραιότερου μέλους του Λιθουανικού Κοινοβουλίου και συνάμα θρησκευτή της Εθνικής Θρησκείας.

Στην ομιλία του με τίτλο «Το Λιθουανικό Ντάρνα – Η κεντρική αξία της Βαλτικής κουλτούρας», ο Λιθουανός «Κρίβις», ανάμεσα σε άλλα ανέφερε:

Ο άνθρωπος ζει και ο κόσμος υπάρχει λόγω των Αρμονιών. Αντιθετικά ζεύγη όπως φως – σκοτάδι, φωτιά – νερό, άντρας – γυναίκα και άλλα, δεν υπονοούν απαραίτητα μια σχέση καλού – κακού. Αυτά τα ζεύγη αντιθέτων δεν είναι στατικά. Όχι μόνον αλληλεπιδρούν, αλλά επίσης αλλάζουν και μεγαλώνουν. Επίσης δεν υπάρχουν ούτε απόλυτα καλοί, ούτε απόλυτα κακοί Θεοί και Θεές… Το Μπλόγκις, το κακό, είναι απλώς η έλλειψη της Αρμονίας, ή η ανικανότητα να επανέλθει η Αρμονία. Αυτό είναι εμφανές στην φυσική καταστροφή, στις ενέργειες του ανθρώπου ενάντια στην φύση και την τάξη…» και συνέχισε «…η Αρμονία, μια ελληνική λέξη για το λιθουανικό Ντάρνα, είναι από τους σημαντικότερους όρους της Ελληνικής Φιλοσοφίας αλλά και του Ελληνικού Πολιτισμού. Η Αρμονία είναι η συμφωνία μεταξύ του όλου και των μερών που το αποτελούν, μεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού, μεταξύ του περιεχομένου και της μορφής. Η ζωή, το ήθος, και η μουσική είναι απλώς σφαίρες εκδήλωσης της Αρμονίας και πολλοί Έλληνες φιλόσοφοι, όπως λ.χ. ο Ηράκλειτος, μίλησαν για την ιδέα της Αρμονίας.

Ο Δρ. Μάϊκελ Σμίρτσκα, βοηθός καθηγητής Θρησκειών και Ιστορίας του Διεθνούς Κολεγίου Μιγιαζάκι της Ιαπωνίας, ανέλυσε στην συνέχεια τις «Σύγχρονες Ακαδημαϊκές Απόψεις περί Παγανισμού, Νεοπαγανισμού και Εθνικών Θρησκειών» και κατέθεσε τον προσωπικό του προβληματισμό σχετικά με το ποιος είναι ο πλέον ορθός όρος για να περιγραφεί ο χώρος των Εθνικών Παραδόσεων και Θρησκειών δίχως να αφήνονται περιθώρια για παρεξηγήσεις, παρερμηνείες και σκόπιμες αυθαίρετες ταυτίσεις. Κατέληξε δε με τα ακόλουθα λόγια: «…μια ακόμα δυνατότητα που πιστεύω αξίζει διερεύνησης είναι να βρει το Συνέδριο παρόμοιες οργανώσεις και να συνεργαστεί μαζί τους. Οι ιθαγενείς ή αυτόχθονες κάτοικοι διαφορετικών περιοχών έχουν αναπτύξει τις δικές τους οργανώσεις για την υποστήριξη και την προστασία των ιθαγενών και θρησκευτικών παραδόσεών τους. Πιστεύω πως θα ήταν σώφρον και χρήσιμο να προσεγγίσουμε τέτοιες θρησκευτικές κοινότητες μέσω των οργανισμών που έχουν ήδη δημιουργήσει για να εκπροσωπήσουν τα ενδιαφέροντα και τις παραδόσεις τους. Κατά την προσέγγιση αυτών των οργανώσεων, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για την πιθανότητα να χρησιμοποιούν πολύ διαφορετική ορολογία για να περιγράψουν αυτό που εμείς αποκαλούμε «Εθνικές Θρησκείες». Αυτό μας δείχνει ξανά την ανάγκη να είμαστε πιο ανοικτοί κι ευέλικτοι με τις λέξεις που χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε σχετικά με τις ιερές θρησκευτικές μας παραδόσεις τις οποίες ελπίζουμε να σεβαστούμε και να προστατεύσουμε»

Συγκλονιστική χαρακτηρίστηκε από τους σύνεδρους και η ομιλία της Μαρίνας Ψαράκη, που απέσπασε πολλά χειροκροτήματα στην παρουσίαση του συστήματος των λογικά διατυπωμένων και άρα διδάξιμων Ελληνικών Αρετών που για το έθνος μας αποτελεί την μόνη οδό για την ανθρώπινη τελείωση:

Οι λογικώς ορισθείσες και άρα διδακτέες Αρετές, για εμάς είναι ο μόνος ασφαλής οδηγός προς την τελειότητα, όσο και ο μόνος ασφαλής οδηγός για την ορθή θρησκευτική εκδήλωση, ανώτατο επίπεδο της οποίας είναι, όπως τόνισαν οι φιλόσοφοί μας, η δια της Λογικότητος κατανόηση της αληθινής φύσεως των Θεών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι η συγκεκριμένη Αρετή, όπως και η Ανδρεία άλλωστε, πολεμήθηκαν με υπερβολική ένταση από τους λεγόμενους «Πατέρες» του Χριστιανισμού…

Τα περισσότερα χειροκροτήματα ήλθαν φυσικά όταν η ομιλήτρια έκλεισε με τα ακόλουθα λόγια:

η ευρεία πολυμορφία της Εθνόσφαιρας του πλανήτη αποτελεί αναντίρρητα την υγεία του ανθρωπίνου είδους, στον αυτό βαθμό που και η ομοιομορφία αποτελεί αντίθετα αρρώστια και μάλιστα σοβαρή, έως θανάσιμη. Η ίδια η Φύση και οι ιεροί νόμοι της διατάζουν πολυμορφία, οι ίδιοι οι Θεοί επιθυμούν πολυμορφία. Από την άλλη πλευρά, εδώ και αιώνες, με την φωτιά και το ξίφος, ο λεγόμενος Μονοθεϊσμός πασιφανώς προσπαθεί να καταδικάσει την ανθρωπότητα σε έναν συνεχή και δίχως όνειρα ύπνο. Μόνο που αυτό δεν θα το κατορθώσει ποτέ. Το αποδεικνύει η δική μας ύπαρξη. Το αποδεικνύει και η ποικιλία των λουλουδιών που ανθίζουν σε κάθε ανοιξιάτικο λιβάδι.

Ο Φλαμανδός Κόνραντ Λόγκε της Θρησκείας Ασατρού στην εξαιρετική ομιλία του «Οι Παραδοσιακοι Ηθικοί Κώδικες στον 21ο Αιώνα», ανέφερε μεταξύ άλλων:

Ο κάθε άνθρωπος έχει μια θεϊκή σπίθα στην καρδιά του. Γνωρίζει διαισθητικά τον τρόπο που πρέπει να φερθεί, γιατί, κατ’ ουσίαν, η βάση της ύπαρξης του είναι αδιαίρετη από την Θεϊκή Αρχή. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του ταυτότητα, την δική του λειτουργία και λόγω ύπαρξης. Όσο πλησιάζει την δική του ταυτότητα, το είναι του, τόσο πλησιάζει και την σταθερότητα, την τάξη, την αρμονία. Έτσι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει αυτό που ξεπερνάει τον χρόνο και χώρο, αυτό που είναι σταθερό και εμπιστεύσιμο, αυτό που θα είναι η βάση, ή ο άξονας του προσωπικούτου κόσμου. Αναρωτήθηκε κάποτε ο Σαίξπηρ αν κανείς πρέπει ή όχι να υπάρχει. Η αληθινή ύπαρξη σημαίνει να κυριαρχείς του χώρου και του χρόνου. Το να μην υπάρχεις από την άλλη σημαίνει το να επηρεάζεσαι από αυτούς και να είσαι δέσμιός τους. Ακριβολογώντας σημαίνει να είσαι ένας σκλάβος του θανάτου

Ο Ινδός Δρ. Χάνουμαν Τσώνταρυ, αφού τίμησε την Ελληνική Παράδοση με λόγια όπως αυτά:

Η χώρα μου, Μπαράτ, και ο λαός της είχαν στους ιστορικούς χρόνους στενές πνευματικές και εμπορικές συναλλαγές με την Ελλάδα. Οι Έλληνες μας είναι γνωστοί ως Γιαβάνας και το ιατρικό σύστημα που είχατε το γνωρίζουμε ακόμα ως Γιουνάνι και εξασκείται στην Ινδία. Αγαπούμε την ομοιότητα μεταξύ των πνευματικών μας αναζητήσεων, των Θεών και Θεαινών που λατρεύουμε και των τεχνών και μουσών που τιμούσαμε…

αναφέρθηκε εκτενώς στις αξίες της Εθνικής του Παράδοσης και στο τέλος κατήγγειλε την μισαλλοδοξία των μονοθεϊστών και την εγκληματική προσηλυτιστική (κατ’ ευφημισμόν «ιεραποστολική») τους δραστηριότητα:

Αδελφοί και αδελφές ! Η μεγαλύτερη απειλή για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών με διαφορετικές ιδέες, κουλτούρες, πίστεις, τρόπους ζωής είναι η πίστη ότι ο Θεός κάποιου, η θρησκεία κάποιου, το Βιβλίο κάποιου, ο θεολογικός επικεφαλής κάποιου, είναι ο μόνος σωστός και ότι του έχει τάχα ανατεθεί από τον Θεό του η αποστολή του προσηλυτισμού των υπολοίπων. Αυτό είναι απειλή για τον πλουραλισμό, που είναι μέρος της φύσης. Το τέλος του πλουραλισμού, της πολλαπλότητας των πίστεων, των τρόπων λατρείας και πολιτισμών είναι κατά της φύσης, κατά του Θεού, κατά του Ντάρμα. Κάποτε ήταν ο Κομμουνισμός, το διεθνές πολιτικό δόγμα που πίστευε ότι αυτό και μόνον ήταν το αληθινό, ότι αυτό και μόνον ήταν αλάνθαστο, ότι έπρεπε να γίνει αποδεκτό από όλον τον κόσμο. Με την πτώση του, η απειλή τώρα είναι αυτές οι αιρέσεις ή δόγματα ορισμένων θρησκειών που έχουν αποδοθεί στο απαίσιο έργο του προσηλυτισμού όλων των άλλων στη δική τους πίστη, στο δικό τους σύστημα, στη δική τους λατρεία, στα δικά τους πιστεύω.

Ο Γερμανός Γκύντερ Στιένεκε της οργάνωσης «Eldaring», είπε για την ουσία του Εθνισμού:

Ο Εθνισμός δεν είναι πια μια χριστιανική ταμπέλα με την οποία καταγγέλλεται η υποτιθέμενη λάθος πλευρά σε μια θρησκευτική διαμάχη. Σήμερα οι Εθνικές Θρησκείες εγκαταλείπουν το θρησκευτικό γκέτο στο οποίο ήταν περιορισμένες για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι Εθνικοί μιλούν, σκέπτονται και ενεργούν για τους εαυτούς των. Ο εθνικός Τρόπος επανακαθορίζεται – κατά τρόπο κοντινό στην πνευματική κληρονομιά. Γύρω από τη «φωτιά της εστίας», που είναι και η κυριολεκτική σημασία της λέξεως Eldaring, υψώνεται η αυξανόμενη συνειδητοποίηση και γνώση μιας πνευματικότητας βαθιά ριζωμένης στην Παλαιά Ευρώπη. Είναι ένας δρόμος επιστροφής, όχι ένα αποκρυφιστικό πέρασμα στην αντίπερα όχθη… Η Εθνική Θρησκεία είναι πολύ παλιά, αλλά συνάμα και πολύ καινούργια. Αυτο-οριζόμενοι σήμερα ως Εθνικοί, διατηρούμε την μνήμη παραδόσεων που έχουν τις ρίζες τους ακριβώς εκεί που εμείς οι ίδιοι ζούμε και νιώθουμε ότι είναι η εστία μας. Η γη και η θάλασσα δεν έχουν αλλάξει τόσο πολύ από τους αρχαιότερους χρόνους, και τα πνεύματα που συνδέονται μαζί τους είναι εξίσου παλιά με αυτές. Στις χώρες μας ο ήλιος καιει πολύ λιγότερο από όσο στη χώρα κάποιου προφήτη, και δεν πέφτουν σύκα και χουρμάδες από τα δέντρα. Μάθαμε επιτέλους να κοιτάμε κατευθείαν στη δική μας εξώπορτα.

Ενδιαφέρουσες υπήρξαν επίσης και οι ομιλίες της Λιθουανής Βιργινίας Κοντρατιένε, εκπροσώπου του Συμβουλίου για την Προστασία του Εθνικού Πολιτισμού του Λιθουανικού Κοινοβουλίου, που ανάπτυξε τα απαιτούμενα για την προστασία του Εθνικού Πολιτισμού στην Ευρώπη, του βρετανού Σιχ Ράντζιντερ Σιχ για την επιβίωση των Εθνικών πίστεων, του Ισπανού Πέντρο Ορτέγκα για τις λατρείες των Ιβήρων, της Λεττονής Αϊτζα Σβιλάνε που παρουσίασε τον ετήσιο κύκλο των εορτών στην δική της Εθνική Θρησκεία «Ντιεβτουρίμπα» και του Γάλλου δρυϊδη Μανκουά που μίλησε στο τέλος του Συνεδρίου για την κατάσταση στην Γαλλία, όπου όλες οι Θρησκείες, ασχέτως μεγέθους, αντιμετωπίζονται εξίσου ως πολιτιστικά σωματεία και προσφάτως δημιουργήθηκε η Γαλλική Ομοσπονδία των Φυσικών Θρησκειών με σκοπό την σε εθνικό επίπεδο αλληλοϋποστήριξη, αλληλεγγύη και κοινή πορεία των Γάλλων παγανιστών και Εθνικών.

Στο τέλος της δεύτερης ημέρας του Συνεδρίου, όλοι οι σύνεδροι οδηγήθηκαν στο γνωστό Θέατρο της Δώρας Στράτου όπου απόλαυσαν τους Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, ένα από τα λίγα στοιχεία που συνδέουν τους νεοέλληνες με τον πολιτισμό των απροσκύνητων προγόνων τους.

Ήταν το τέλος μίας επίπονης ημέρας, στο απόγευμα της οποίας είχαν κατατεθεί, συζητηθεί και ψηφιστεί ούτε 1, ούτε 2, αλλά 7 εν συνόλω (!) ψηφίσματα, που περιληπτικά είχαν να κάνουν με τα εξής ζητήματα:

1. Έκκληση προς τον Ο.Η.Ε. και τις κυβερνήσεις των κρατών του πλανήτη για τερματισμό του συστηματικού μονοθεϊστικού προσηλυτισμού στον Τρίτο Κόσμο και για υποστήριξη των τοπικών Εθνικών και Αυτοχθόνων Παραδόσεων και Θρησκειών.

2. Εισήγηση προς τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως Ιρλανδό πρωθυπουργό κ. Μπέρτυ Άχερν για να μην υπάρξει ούτε καν η ελάχιστη αναφορά στο υπό διαμόρφωση Ευρωπαϊκό Σύνταγμα περί των τάχα «χριστιανικών ριζών» του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.

3. Πρόταση και κατάθεση σχεδίου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για έγκριση ειδικού νόμου που να αφορά την αναγνώριση και προστασία όλων των Αυτοχθόνων και Εθνικών Κουλτουρών και Θρησκειών της Ευρώπης.

4. Έκκληση προς στην Ελληνική κυβέρνηση για έγκριση ειδικού νόμου προστασίας και διευκολύνσεως της Εθνικής Ελληνικής Παραδόσεως και Θρησκείας.

5. Συγχαρητήρια προς τον νέο Σιχ πρωθυπουργό της Bharat (Ινδίας).

6. Έκκληση προς την Λεττονική κυβέρνηση για αναγνώριση και εξίσωση της Εθνικής Λεττονικής Παραδόσεως και Θρησκείας με τις εκεί 5 ήδη θεωρούμενες ως «επίσημες» μονοθεϊστικές Θρησκείες και δόγματα.

7. Έκκληση προς την Λιθουανική κυβέρνηση να χαρακτηρισθεί επίσης και ως «Παραδοσιακή» η ήδη αναγνωρισμένη από το έτος 2001 με ειδικό νόμο Εθνική Λιθουανική Θρησκεία.

Το πλήρες κείμενο του 2ου ψηφίσματος είχε ως εξής:

«Προς τον σεβαστό Προεδρεύοντα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως κ Μπέρτι Άχερν

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ 7ΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Κύριε Πρόεδρε.

Εμείς οι Σύνεδροι του 7ου Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών (W.C.E.R.), που συνήλθε τον Ιούνιο του 2004 στην Αθήνα, διακηρύσσουμε την πλήρη αντίθεσή μας στην πιθανότητα να υπάρχει αναφορά στο υπό διαμόρφωση Ευρωπαϊκό Σύνταγμα περί κάποιων υποτιθεμένων «χριστιανικών καταβολών» του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.

Μία τέτοια αναφορά, θα αποτελούσε τεράστιο πολιτισμικό και ιστορικό σφάλμα που θα συρρίκνωνε το βάθος χρόνου της ευρωπαϊκής ταυτότητας μόνον έως τους σκοτεινούς καιρούς του αιματηρού προσηλυτισμού, των καψιμάτων βιβλίων και των αρρωστημένων κυνηγιών μαγισσών. Επιπροσθέτως, θα παρέβλεπε σκανδαλωδώς όχι μόνον τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, αλλά και το λαμπρό προχριστιανικό παρελθόν των ευρωπαϊκών εθνών.

Το ένδοξο εκείνο παρελθόν, του οποίου εμείς αποτελούμε την ζώσα προέκταση, έχει ανεξίτηλα σφραγισθεί από τις διάφορες αυτόχθονες, εθνικές, φυσικές, οργανικές πολυθεϊστικές Θρησκείες και Παραδόσεις των ευρωπαϊκών εθνών που τιμούσαν την Μητέρα Φύση και τις αρετές της Αξιοπρέπειας και Ελευθεροπρέπειας. Επιπροσθέτως, κάποιες από αυτές, και συγκεκριμένα η Ελληνική και Ρωμαϊκή, συνέλαβαν και ανέδειξαν την ιδέα του Ανθρωπισμού, που στέκει ως το κεντρικό σημείο αναφοράς όχι μόνον του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού αλλά και κάθε πολιτισμένου σύγχρονου ανθρώπου.

Αθήνα,
5 Ιουνίου «2004»

Την επόμενη ημέρα, ακολούθησε η ολοήμερη εκδρομή στο Σούνιο και στον εκεί Ναό του Θεού Ποσειδώνος με δύο τουριστικά λεωφορεία πληρωμένα από τους διοργανωτές. Λίγο μακρύτερα από τον μαρμάρινο Ναό του Θεού Ποσειδώνος, στον κατεστραμμένο Ναό της Θεάς Αθηνάς Σουνιάδος, έγινε η επίσημη μεγάλη κοινή προσευχή των αντιπροσώπων των διαφόρων Θρησκειών.

Με απόλυτο σεβασμό για την διαφορετικότητα ενός εκάστου, σε έμπρακτη απόδειξη του πώς πρέπει τα διάφορα τμήματα μίας υγιούς ανθρωπότητας, πέρα από μισαλλοδοξίες, ψευτο-ορθοδοξίες και εθνικισμούς, να συμβιώνουν με τα άλλα, αυτή η κοινή τελετή κάτω από τα μάτια του Φοίβου Θεού που έκανε τρισδιάστατο το τοπίο και την θάλασσα βαθυγάλανη, τίμησε με τον καλύτερο τρόπο το πανάγιο Ιερό της μεγάλης Θεάς της Αττικής που τώρα μένει σιωπηλό και αλειτούργητο. Δεν είναι όμως ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο.

Αξιοσημείωτο είναι ότι από όλο αυτό το τόσο σημαντικό διεθνές Συνέδριο, τα ηλεκτρονικά κυρίως Μ.Μ.Ε. φάνηκε να ενδιαφέρονται μόνον. για αυτήν την τελετή ! Μία ακόμη. «ιδιαιτερότητα» της ελλαδικής «δημοσιογραφίας», αξιοσημείωτη όσο και άξια βεβαίως να μελετηθεί καλά από ψυχίατρους ή άλλους ειδικούς των λεγομένων επιστημών της επιβολής, αν και κατά την (διόλου ταπεινή) γνώμη του γράφοντος, η τελετή τούς αφορούσε περισσότερο ως ηδονοβλεψίες ή κιβδηλοποιούς ως πιθανόν πρόσφορη εικόνα, ασχέτως αν εν τέλει δεν τους «προέκυψε» τέτοια, για πάσα χρήση και πάσα αθλιότητα. Γνωστά σημεία των καιρών. Σε πείσμα τους πάντως, οι σύνεδροι δεν περιορίσθηκαν μόνον σε αυτή την τελετή, αλλά ως καλοί παλαιο-άνθρωποι κατέληξαν μεγαλοπρεπώς σε ψησταριά της περιοχής όπου απόλαυσαν την ελληνική κουζίνα και το καλό κόκκινο κρασί και πολύ σύντομα παραδόθηκαν όλοι στα καλά στοιχειά της ελληνικής εξοχής, χορεύοντας συρτάκια και νησιώτικα και αναφωνώντας «ευοί – ευάν» προς δόξα του υπαρκτού και πανταχού παρόντος κισσοχαίτη Έλληνα Θεού.

Αυτά λοιπόν για το περίφημο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών που μεγαλειωδώς πραγματοποιήθηκε στην χώρα μας τον Ιούνιο που μας πέρασε και άφησε σε όλους τους ξένους σύνεδρους τις καλύτερες των εντυπώσεων και τους ενθουσίασε σε βαθμό που, αντίθετα από τα έως τώρα καθιερωμένα, τις επόμενες διοργανώσεις του προσφέρθηκαν να αναλάβουν και ανέλαβαν, όχι για τον επόμενο μόνον χρόνο, αλλά για το 2005 και το 2006 οι Φλαμανδοί και οι Ινδουϊστές στο Βέλγιο και την Ινδία αντίστοιχα.

Ήταν μία εξαιρετικά πετυχημένη διοργάνωση, που η αρτιότητά της και ο πολύ μεγάλος αριθμός ξένων συνέδρων δεν άφησε περιθώρια ούτε καν στα γνωστά τσιράκια της σαφώς κατευθυνόμενης πλευράς της ελλαδικής δημοσιογραφίας να διαστρεβλώσουν και να μιάνουν τις προσπάθειες των Εθνικών για επανελλήνιση του τόπου μας. Σε αυτό συνέβαλε ίσως και το αξιέπαινο για την αντικειμενικότητά του δισέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος» την Δευτέρα 7 Ιουνίου που κάλυπτε με σύγχρονο, αντικειμενικό, σεβαστικό, ευρωπαϊκό εν τέλει τρόπο την όλη διοργάνωση και ως εκ τούτου δημιούργησε θετικό προηγούμενο.

Οι λοιποί αν και προσκληθέντες αλλά μη ανταποκριθέντες έμειναν σιωπηλοί (ίσως ήταν το καλύτερο που είχαν να κάνουν.), ενώ οι έτεροι, οι των τηλεοπτικών μέσων, και ακόμα όχι όλοι, έσπευσαν ασθμαίνοντες κατόπιν. εορτής να καλύψουν με την γνωστή προχειρότητά τους αυτό το μεγάλο γεγονός και έκαναν ό,τι καλύτερο ή ό,τι χειρότερο μπορούσαν για να «παρουσιάσουν» κάτι που οπωσδήποτε στην δεύτερη περίπτωση ήταν εμφανώς πέρα από τα περιορισμένα βαλκανο-βυζαντινά όρια του δικού τους νοός και των οριζόντων του κοινού τους. Ανάλογα με το επίπεδο ενός εκάστου λοιπόν, άλλοι από αυτό το σημαντικό Συνέδριο είδαν μόνο την κοινή προσευχή στο Σούνιο και άλλοι το ένωσαν με ό,τι σκουπίδι κουβαλούσε το δικό τους μυαλό για να βλάψουν όσο μπορούν εκείνο που δεν μπορούσαν ν’ ακουμπήσουν (η πιο ανόητη παρουσίαση έγινε σε σαββατιάτικη «πολιτική» εκπομπή του «Alpha», όπου χρησιμοποιήθηκε ο ηθοποιός Καρακατσάνης, αυτός που όλος «προοδευτικότητα» σταυροκοπιέται στις κωμωδίες του Αριστοφάνους και ανακράζει «μα την Παναγία Σουμελά !», για να ειρωνεύεται ανοήτως σε όλη την εκπομπή πράγματα που εμφανώς δεν ξέρει ή δεν καταλαβαίνει, καθώς και μία παντελώς άγνωστή μας λευκοντυμένη κυρία που στρίγκλιζε «ύμνους» προς διάφορους Θεούς, στο Σούνιο παρακαλώ, προφανώς για να γίνει συνειρμός στο κοινό ότι αποτελούσε και αυτή μέλος των Ελλήνων Εθνικών ή ότι οι στριγκλιές της εντάσσονταν στα. δρώμενα του Συνεδρίου !).

Και στις δύο περιπτώσεις πάντως, ασχέτως των επιδιώξεων των ηλεκτρονικών «ενημερωτών» του ελλαδικού κοινού, οι Έλληνες Εθνικοί βγήκαν νικητές, όπως και θα βγαίνει εσαεί νικήτρια η Ελληνική Εθνική Παράδοση όσο κι αν μανιασμένα την χτυπάνε και την καθυβρίζουν οι αρρωστημένοι πολέμιοί της. Ο χρυσός δεν λασπώνεται άλλωστε, όπως και όλοι γνωρίζουν καλά ότι τα καρποφόρα δέντρα είναι αυτά που τα πετροβολάνε. Τιμή και μνήμη λοιπόν. Τιμή και μνήμη για Θεούς και Προγόνους, για Έλληνες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.

Ας κρώζουν τώρα ασκόπως οι πολύφατσοι αλλά ομοειδείς «απέναντι», καθώς τα γεγονότα τους ξεπερνούν (και που’ ναι ακόμα.).
Ας μείνουν στην βαθιά βυζαντινή νύχτα τους να ρεκάζουν δια στόματος διαφόρων σεσημασμένων παρεκκλησιαστικών λακέδων αορίστως (διότι το σαφές εγκυμονεί τον κίνδυνο να καθίσει κανείς στο εδώλιο του κατηγορουμένου και να αποχωριστεί επίσης κάποιων πολύ σοβαρών χρηματικών ποσών) περί «φασιστών», «σατανιστών», «μασόνων», «σιωνιστών» και άλλων ανάλογων γελοιοτήτων ). Όσο γελοία υπήρξε άλλωστε και η ταυτόχρονη με την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου ανακοίνωση της λεγομένης «Συνοδικής Επιτροπής κατά των Αιρέσεων», στην οποία οι αμετανόητοι ρασοφόροι, που προσεκτικά βέβαια έκαναν λόγο μόνο για «πλάνη της πολυθεϊας» κ.λπ. αποφεύγοντας άλλους μηνυτέους χαρακτηρισμούς, προσπαθούσαν να παρουσιάσουν, ποιος ξέρει με τι εσώτερο σκεπτικό, το εξαιρετικό αυτό πολιτιστικο-θρησκευτικό γεγονός ως τάχα περιθωριακή εκδήλωση, διεξαγόμενη… «υπό πέπλον άκρας μυστικότητος» (.)

Για να μην φαίνονται γελοίοι λοιπόν στα μάτια των φυσιολογικών ανθρώπων και σε επόμενες ανάλογες περιστάσεις, θα ήθελα εδώ να τους βοηθήσω, πληροφορώντας τους για τα ακόλουθα:

Κατά πρώτον, ο Ελληνισμός (στο αδιάσπαστο σύνολό του δηλαδή, που, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, συμπεριλαμβάνει την Εθνική Θρησκεία, την Κοσμοαντίληψη, την Φιλοσοφία και τον καθημερινό Τρόπο, αυτό τελοσπάντων που επί αιώνες αποκαλούν οι ρασοφόροι «μητέρα όλων των πλανών») είναι κάτι το εντελώς ξένο, μακρινό, ασυμβίβαστο και ακατανότητο για όλους του λεγόμενους «μονοθεϊστές» και επ’ ουδενί μπορεί να εκληφθεί ποτέ ως «αίρεση» των δικών τους αντιλήψεων. Επ’ αυτού, ο γράφων προσφέρεται μάλιστα ανιδιοτελώς να κάνει δωρεάν σχετικά σεμινάρια στους ρασοφόρους όλων των βαθμίδων της ιεραρχίας τους για να μην εκτίθενται μελλοντικά ξεστομίζοντας ή γράφοντας ανοησίες, αλλά και εμείς οι πεπαιδευμένοι περί τα αληθώς Ελληνικά να διατηρούμε τα νεύρα μας εν υγεία και τα μαλλιά μας στο κεφάλι μας.

Κατά δεύτερον, το «άκρα μυστικότητα» προϋποθέτει αν όχι. άκρα, τουλάχιστον. μυστικότητα, κάτι που οπωσδήποτε δεν έχει να κάνει ούτε με πολυήμερη ανταλλαγή αλληλογραφίας με τις αστυνομικές και αρχαιολογικές αρχές, ούτε και με αποστολή όχι μόνον δελτίου τύπου προς τα πιο σοβαρά από τα Μ.Μ.Ε. αλλά επίσης και ονομαστικών προσκλήσεων σε πλήθος επίσημους, πολιτικούς, πανεπιστημιακούς και συγγραφείς για να παραστούν και να τιμήσουν με χαιρετισμό τους το Συνέδριο (ας ρωτούσαν λίγο στα πέριξ οι της «Συνοδικής Επιτροπής» για να μάθουν πόσοι επίσημοι είχαν προσκληθεί να παραστούν.). Όπως και κανενός είδους. «μυστικότητα» δεν έχει να κάνει με την πλήρη ενημέρωση όλων όσων ρώτησαν τους διοργανωτές για τον τόπο και τον χρόνο της διοργάνωσης και συνεπώς παρέστησαν κανονικά στην κατάμεστη αίθουσα του συνεδριακού κέντρου που φιλοξένησε το 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών. Προτεραιότητα όμως στο τελευταίο είχαν, και έτσι έπρεπε άλλωστε, όλοι εκείνοι οι εξαιρετικοί άνθρωποι που έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους και έκαναν εφικτό αυτόν τον άθλο, το να διοργανωθεί δηλαδή ένα τόσο ακριβό Συνέδριο αποκλειστικά από το ταμείο μίας και μόνον οργάνωσης. Και μιλάω για τα αξιέπαινα μέλη και φίλους του Ύπατου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών.

Το 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών πέρασε λοιπόν στην Ιστορία και την επόμενη συνέλευση θα οργανώσουν τώρα οι Φλαμανδοί Εθνικοί, υποθέτω πολύ ανετότερα από τους Έλληνες ομοίους τους. Διότι εκεί ούτε εμφανής τουλάχιστον παρεκκλησιαστική αλητεία υπάρχει, ούτε σκουπιδοτηλεοπτικές «εκπομπές» εντεταλμένων της θεοκρατίας, και επίσης κανείς δεν τολμά να ισχυριστεί ότι το χριστιανικό Βέλγιο αποτελεί. «συνέχεια» και «συμπλήρωση» του αρχαίου Εθνισμού της περιοχής.

Ακόμα πιο άνετα θα διοργανώσουν βέβαια το μεθεπόμενο Παγκόσμιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών οι Ινδουϊστές της Μπαράτ (Ινδίας). Και αυτό γιατί στην χώρα τους, η Εθνική Θρησκεία, Παράδοση και καθημερινός Τρόπος δεν διεκόπησαν ποτέ από την μονοθεϊστική εθνοκτόνα θηριωδία, αλλ’ αντιθέτως έμειναν έως σήμερα κυρίαρχες και πέρα για πέρα ζωντανές.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς